Vandaag een 11 september waarop vrienden jarig zijn of een collega eindelijk een lang verwacht kind krijgt!
Contrasten moeten er zijn.
Voor mij was deze dag een goede dag!
Ruim 5 weken na de tweede operatie weer een controle.
Tussendoor van een heerlijke, vooral rustige vakantie kunnen genieten waarbij ik geen kilometer heb gereden.
Een vakantie waarin het herstel van m'n oog goed z'n gang kon gaan.
Lastige momenten waren: zonlicht.
Normaal draag ik lenzen met een zonnebril, dus een zonnebril op sterkte, heb ik niet!
In de auto en op Franse pleinen met witte bestrating was het soms afzien.
Oog maar dicht houden en de tranen deppen.
Op andere momenten waren het de hechtingen die lastig en soms pijnlijk waren.
Maar over het algemeen ging het best goed.
Ik keek uit naar vandaag.... Mogen de hechtingen er vandaag uit? of...misschien later deze maand?
Wat te doen met de medicijnen? afbouwen of nog steeds 4x en 2x per dag druppelen?
14:30 was de afspraak en we waren (uiteraard) weer op tijd in Rotterdam.
14:45 werden we binnen geroepen door de inmiddels bekende oogarts, dhr. Nieuwendijk.
Hij is tevreden en vraagt hoe de vakantie was en hoe het met het oog is gegaan.
Hij herhaalde nog even kort wat hij allemaal had gedaan en dat het best een uitdaging was om alles te krijgen zoals het nu is.
De oogdruk werd opgemeten en is 15, dus dat is prima. Tevens een teken dat alles nu echt dicht is.
De woorden: "Ik haal even een pincet, dan haal ik de vaste hechtingen er uit" klonken erg goed.
Het gevoel van het verwijderen was minder goed.
Echt pijn heb je niet, maar de arts zit met een mesje en pincet in je oog te frutten om de hechtingen te verwijderen. Fijn voelt het niet, maar het duurt gelukkig niet lang. Weg er mee!
Op de foto zijn ze te zien. Dunner dan een haar. Wat een kunst om daar überhaupt iets mee te kunnen hechten! Het lichtrode aan de linkerkant van de twee zwarte draadjes is inderdaad een beetje bloed, maar die wondjes zijn direct dicht.
Er zitten nog 3 of 4 (de arts wist het niet meer precies) oplosbare hechtingen in het oog en deze zullen nog een maand 'bestaan'. Daarna zullen ook deze verdwenen zijn.
Zoals ik net al beschreef, heb ik door alle ingrepen en de hechtingen, veel last van overgevoeligheid voor licht. Als de zon schijnt of ander fel licht in m'n oog komt, dan begint het te tranen en sluit m'n oog vanzelf. Daar blijf ik maar last van houden. De arts zei dat dit komt omdat hij veel heeft moeten aanpassen en met de hechtingen is er veel spanning op het oog gekomen. Als reactie is het oog gevoelig, ook voor licht. Dit kan nog wel even duren maar zal na het oplossen van de hechtingen ook minder moeten worden.
Ik mag de komende twee weken de druppels afbouwen naar 2x per dag met 2 medicijnen. Dus over twee weken alleen nog 's morgens en 's avonds druppelen.
Ik had graag als oogpatiënt van UMC Utrecht overgestapt naar Oogziekenhuis Rotterdam, maar dat blijkt helaas niet mogelijk. De cornea afdeling is helemaal vol en nemen geen nieuwe hoornvliespatiënten meer aan. Ik zal voor m'n controles van het hoornvlies én m'n Ahmed valve naar het UMC Utrecht blijven gaan.
Jammer, maar het is niet anders.
Het Oogziekenhuis Rotterdam heeft een hele prettige sfeer en veel minder 'ziekenhuis' dan UMC Utrecht, maar zoals ik al zei, het is niet anders.
We hebben afscheid genomen van de arts en rijden met een tevreden gevoel naar Breda.
- - -
De afgelopen weken ben ik serieus gaan nadenken over het dragen van de scleralens. De reden dat ik deze operaties heb moeten ondergaan, was mede veroorzaakt door de lens. De kans dat alles zich herhaalt, is aanwezig, ook al is het buisje nu op een andere plek in m'n oog geplaatst.
Ik ben nu bijna op het punt dat ik al 2 maanden geen lenzen heb gedragen. M'n hersenen zijn volop aan het wennen aan 1 oog. Nog maar 1 maand, en dan heb ik de welbekende 3 maanden doorstaan en 'mag' ik weer auto rijden. Met 1 oog.
Met 2 ogen kijken is natuurlijk heerlijk en voor de meeste mensen 'heel gewoon' maar het dragen van de scleralens levert ook veel nadelen op.
Een personeelsbijeenkomst op b.v. donderdag na werktijd is altijd een grote uitdaging en kan ik de hele vrijdag niets aan m'n ogen hebben. Dan ben ik veel te ver boven de draagtijd van 10 uur per dag.
Het draagcomfort is op zich goed, maar ik ben altijd blij dat de lens uit is.
Daarna moet ik weer wennen aan 1 oog, en dat elke dag opnieuw.
Stereo, mono, stereo, mono, enz. Zeer vermoeiend, maar je weet niet beter en je went er aan, maar ideaal is het niet.
En in zo'n periode als deze ga je nadenken...
....wat als ik nu gewoon mono blijf kijken.
--Geen lenzen meer maar een bril op m'n neus?
--'s Avonds hetzelfde beeld als overdag.
--Geen dagelijks omschakeling van mono, stereo, enz.
Dan heb ik veel meer rust aan m'n ogen en kan ik veel langer meedoen met alles in het 'normale' leven.
Ik ga de knoop zoeken om door te hakken.
Wordt vervolgd....
