Joan heeft nét vandaag zijn geplande leesclub in Breda, dus vandaag ga ik met Jan op pad.
Het scheelt maar één letter maar toch de wereld.
Samen rijden we door de staart van de ochtendspits naar Utrecht.
Net als altijd komen we op tijd aan bij een ontzettend drukke Balie 28D!
2 medewerkers verwerken nog 4 wachtenden voor ons. De rij wordt langer na ons.
Ik waarschuw Jan voor een lange dag, nu al zó druk, nooit eerder gezien.
Er was niet eens plek om te zitten.
Gelukkig zijn er 4 artsen die al snel hun patiënten oproepen en we vinden een plekje om te zitten.
Net als vorige week was het na 45 minuten mijn beurt.
Dokter Hercegovac ontvangt en kijkt en ziet wederom geen verbetering.
Net als ik overigens, ik had er ook deze week geen vertrouwen in. Nog steeds slijmerig spul uit m’n oog. De arts ziet dat de oogleden al weer vies zijn, net een paar uur nadat ik ze schoon had gemaakt.
Hardnekkig beestje of is het tóch iets anders?
Ik kon het niet laten om te vermelden dat hij vorige week een fout had gemaakt met het uitschrijven van het recept. Hij werd klein en keek in het systeem en bood zijn excuses aan. Hij was zichtbaar geschrokken. Het viel Jan ook op.
Hulde aan de apotheek in het Amphia ziekenhuis!
Zoals vooraf bedacht laat hij een hogere arts kijken naar het probleem.
Het is wachten op Dokter Ten Dam.
Een “pittige dame” die mij erg doet denken aan dokter van der Lelij van enkele jaren geleden (zie oudere blogs). Ze komt vastberaden en standvastig over.
Ze kijkt en is verbaasd, ziet iets hards en ze ziet nog een hechting liggen.
“Het lijkt alsof die hechting ook irriteert”
“Het lijkt wel een soort lijm dat ze gebruikt hebben”
“Het steekt uit, het is los gekomen, en het is hard”
“En wat is dìt dan?”
Dit zijn zo ongeveer de woorden die ze deelt met de andere arts.
Ik vertel in het kort over mijn twee operaties in Rotterdam en dat er bij de eerste operatie inderdaad een soort epoxylijm werd gebruikt om het gaatje te dichten.
“Ik ga Bollenmeijer bellen”, ik moet weten wat ze gedaan en gebruikt hebben.
Ik mag terug jaar de wachtkamer in afwachting van het telefonisch contact dat ze gaat hebben met het Oogziekenhuis Rotterdam.
Ongeveer 10 minuten later komt dokter Hercegovac naar mij toe om te zeggen dat oogarts Ten Dam een ingreep gaat doen.
Ik word zo opgeroepen om verdovingsdruppels toegediend te krijgen.
Dat gebeurt, en 10 minuten later nog een keer.
Dan mag ik naar de behandelkamer, kamer 14.
Ook een bekende kamer voor mij omdat ik daar in december 2009 ook al was.
Ik krijg nog meer verdovende druppels en mag plaatsnemen in een soort “tandarts stoel”
Niet veel later komt oogarts Ten Dam binnen en begint te vertellen dat er in Rotterdam geen epoxylijm gebruikt is.
Het oog wordt rondom ingesmeerd met jodium en krijg nog wat druppels in het oog.
Dan komt de microscoop boven het oog en gaat de dokter aan de slag.
Ik voel getrek en bezigheden en er worden stukjes harde lijm uit het oog gehaald.
De verpleegkundige houdt het hoornvlies nat en geeft de spullen aan die de arts nodig heeft. Ik voel me rustig en vertrouw er op dat het goed komt.
Het loshalen van het harde witte gedeelte ging zoals gezegd met kleine stukjes maar ineens kwam het hele stuk mee. Nu was alles er uit.
De achtergebleven hechting werd ook los geknipt en is ook m’n oog uit.
Verder dan dit durfde de arts nu niet te gaan, want ze ziet nog iets dat niet deugt. Wat precies krijg ik niet helder met vragen maar het is wel iets dat in de OK gedaan moet worden.
De arts denkt dat de ontsteking niet komt van een bacterie maar van dit harde stuk lijm. Het is naar boven gekomen en wil er uit. Het knipperen van het oog schuurt steeds een beetje slijmvlies weg als er iets hards onder ligt.
Dat geheel gaat irriteren en ontsteken. Dat verklaart ook waarom de medicijnen van de afgelopen 2 weken niet hebben gewerkt.
Doordat het ontstoken is, is hechten erg lastig. Het is al zacht weefsel maar nu extra teer. Ze heeft er geen vertrouwen in dat haar twee hechtingen de boel bij elkaar houdt.
De oogklem gaat er uit, en het oog wordt schoongespoeld.
Er gaat een flinke dot chlooramfenicol zalf in het oog en een dik verband er op.
Deze zalf werkt als antibacterieel antibioticum.
In de avond mag ik het verband loshalen om zelf nog eens een flinke dot zalf toe te dienen. Er wordt een afspraak gemaakt voor morgen, woensdag 14 november.
Precies 3 weken nadat ik zelf belde dat er iets niet goed zit.
Jan rijdt ons veilig naar huis en kan het herstel van de ingreep beginnen.
De verdoving is inmiddels uitgewerkt en een naar, pijnlijk gevoel neemt de overhand.
Ik ga naar bed.
Rust.
