11 februari was de laatste controle in het ziekenhuis.
In die voorafgaande week had ik een gezichtsveld onderzoek gehad en de uitkomst werd tevens 11 februari besproken.
Test was bijna goed maar ik had 3 missers op 1 rechte lijn en dat zou zeggen dat de oogzenuw achteruit gaat.
Omdat het een momentopname is, wordt deze test over 3 maanden herhaald.
Ondanks verder alles in orde leek werden er toch foto’s gemaakt ter beoordeling voor dokter Ten Dam. Ze had immers eerder al stukjes epoxylijm verwijderd en omdat het eens per week of twee weken erg rood is, werd de mening gevraagd van mevrouw Ten Dam.
Nadat de arts de foto’s van mijn oog had bekeken, had ze toch graag dat ik naar Utrecht kwam om het van dichtbij te bekijken.
Dat was dus vandaag!
Ik was in de ‘administratie agenda’ gezet van oogarts Scheerlinck, zodat er geen andere patiënten “in de weg” zouden zitten. Dat werkte prima! Ik was snel aan de beurt en dokter Ten Dam keek snel naar het oog.
Het komt wéér naar buiten zei ze. “Ik moet dit open maken, ik twijfel alleen of ik dat hier in de behandelkamer doe, of in een OK”
De OK zou een nieuwe dagopname betekenen en best wel een ding.
In de behandelkamer is het kleinschaliger en sneller klaar.
Ze besloot voor het laatste.
Ik kreeg verdovende druppels toegediend en mocht meelopen naar de behandelkamer.
Nog een paar druppels verdoving er bij en stil blijven liggen.
Vanuit het niets stonden er ineens 4 dames om mij heen met groene kapjes en maakte zich gereed voor de ingreep.
Ik kreeg weer een oogklem in en moest strak naar 1 punt blijven kijken. De microscoop-arm kwam boven m’n oog en ze begon.
Andere artsen kwamen door een spiekbuisje even meekijken en zagen het euvel.
"Kijk maar even naar boven"
"Kijk maar weer naar beneden"
Ze deed haar ding en haalde er weer brokjes lijm uit.
Tijdens de ingreep bespraken we samen de hele historie sinds juli 2018.
Ik vertelde het waarom, en hoe lang ik al bezig was met dit oog, en toevallig ook over de hechtingen die steeds maar niet willen oplossen.
En dat laatste liet ineens ogen open gaan! (woordgrapje)
Want.. het blijkt inderdaad dat oplosbare hechtingen bij mij niet oplossen. (lees eerdere blogs)
Ze zijn er in Rotterdam uitgehaald maar later ook in Utrecht. Ze lossen niet op!
De epoxylijm die de arts in Rotterdam gebruikt heeft, zou ook oplosbaar moeten zijn begreep ik vandaag!
Bij mij is de lijm niet opgelost maar gaan kristalliseren, hard geworden, en naar buiten gewerkt door mijn oog.
Ik heb dus geen ‘oplossend vermogen’
Hoe dan ook, de rommel is nu weer uit mijn oog.
1 oplosbare hechting is geplaatst en morgen terug naar het ziekenhuis voor controle van de ingreep. Ben benieuwd of deze hechting oplost! (ik denk het dus niet)
De hechting en buitenlicht is pijnlijk maar te doen.
Ik heb al veel meegemaakt met dat oog en weet hoe pijnlijk alles kan zijn. Dit is te doen.
Morgen weer een afspraak bij oogarts Scheerlinck in haar 'administratie agenda'
