En weer een half jaar verder...
We leven nog steeds in een rare tijd waarbij Covid-19 en eiwitvlokken nog steeds voor behoorlijk wat overlast zorgen.
Vandaag weer onderzoeken in het UMC Utrecht.
Deze keer op beide ogen.
Gezichtsveld onderzoek, Laserscan van netvlies, oogdruk, oogzenuw controle, leestest. Het hele pakket.
De laserscan moest op linker oog 3x over omdat de eiwitvlokken te veel in de weg zaten, maar is toch gelukt nadat ik m'n hoofd hard heen en weer had geschud.
Eigenlijk zijn beide ogen gezond. Oogdruk, hoornvlies, het is allemaal prima in orde. Het is alleen balen dat ik met beide niet goed kan zien.
Rechts door de hoornvliestransplantatie, en het missen van de scleralens.
Links door de vlokken die in de weg zitten.
De vlokken zijn dus nu ook meetbaar in de testen. De scan van netvlies heeft last om door de vlokken te scannen. Bij het gezichtsveldonderzoek mis ik sommige lichtpuntjes. En bij de leestest zie ik sommige letters eerst niet, en even later weer scherp. De leestest komt uiteindelijk uit op 1.5 dus weer meer dan 100%
En dat maakt de kwaal, en de oplossing ervan, uitermate ingewikkeld.
Bij elke beweging veranderd het zicht. Gezichten vallen deels weg, beeldscherm teksten vallen deels weg, veel valt weg, de hele dag door. Ik word er soms stapelgek van, en doodmoe.
De arts merkt aan mijn verhalen dat ik meer wens heb voor een operatie, maar ze blijven terughoudend met een ingreep. De risico's zoals in eerder blog benoemd blijven bestaan. De leestest scoort meer dan 100% dus komen we in hetzelfde dilemma. Het speelveld van 100% zicht of 0% is te groot.
Als ik 50 of 60% had gescoord, zou de beslissing makkelijker zijn voor de oogartsen.
Het gewenningsproces is onderhand klaar. Het wisselende beeld van scherp naar wazig, en dat een paar keer per minuut, is verder niet aan te wennen. Als het constant slechter is, kan je daar beter aan wennen, dan in dit geval. Mijn rechteroog doet sinds 2018 niet meer mee, daar kan je aan wennen.
Vergelijk het met een lamp. Als een lamp steeds iets veranderd van lichtsterkte, kan je daar beter aan wennen dan als de lamp steeds aan of uit gaat.
Als de ingreep zonder complicaties verloopt, heb ik gewoon constant goed beeld en betere kwaliteit van leven. Dus ik ben eigenlijk wel zo ver dat ik de ingreep aandurf. Zeker als ik kijk wat er allemaal met m'n rechteroog is gebeurd. Ik ben wel toe aan een normaal goed zicht want er is zoveel moois te zien!
Maar hoe nu verder...
Deze oogarts gaat met 2 andere oogartsen in gesprek. De testresultaten, en hoe ze tot stand zijn gekomen, spreken voor zich. De vlokken hebben daarbij een rol gespeeld. En mijn dagelijkse beperking waar ik tegen aanloop, zal allemaal meewegen tot een besluit van deze 3 artsen.
Ik moet dus nog even wachten tot hun overleg en advies klaar is, dan mag ik weer terug naar Utrecht om hun oordeel aan te horen.
Donderdag 21-1 belde de oogarts om aan te geven dat ze inmiddels overleg heeft gehad met de andere 2 artsen, ik word over maximaal 3 maanden opgeroepen bij een van de 3 omdat ze goed begrijpen dat mijn dagelijks leven steeds lastiger wordt. Het is nu afhankelijk van de agenda van deze oogarts, dus de vervolg afspraak kan misschien op korte termijn, maar zeker binnen 3 maanden.
Ik wacht maar weer af.
