Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat mijn leven voorgoed anders zou worden.
Op 5 december 2009 gingen we een dagje naar Arnhem dat eindigde op de eerste hulp in het Carolusziekenhuis in 's-Hertogenbosch. Vanaf toen was het kommer en kwel met veel pijn en veel op een neer reizen naar UMC Utrecht. Die pijn duurde tot 31 december 2009, de dag van de operatie.
(voor details moet je maar even bladeren in eerdere blogs)
Hoe is het nu?
Stabiel.
Af en toe een lichte bloeding in het oogwit maar geen afschrikwekkende taferelen.
De harde contactlens doet z'n werk en daarmee kan ik meedoen met het gewone leven.
Maar donderdagavond gaan de lenzen uit en heb ik een lang weekend rust om er op maandagen weer verder mee te gaan. 4 dagen op, 3 dagen af. Goed te doen en geeft rust aan de ogen.
De ene of de andere dag scheelt wel. Soms kan ik ze gewoon tot 23:00 dragen, soms móeten ze bij thuiskomst al uit.
21 november was ik weer bij Visser Contactlenzen en daar vertelde dhr Otten dat er wellicht een miniscleralens gaat passen. Door een nieuwe techniek zou deze net passen op mij sclera en het punt waar het buisje mijn oog in gaat.
De lens gaat dus op het oogwit 'landen' tussen dat witte stukje en het hoornvlies.
De contactlens die ik nu draag rust op het hoornvlies net naast de zwarte puntjes (de hechtingen) en is dus kleiner dan de lens die misschien gaat komen.
Want... ik moet nog een half jaar wachten voor de volgende controle bij Visser Contactlenzen. Pas dan gaat dhr Otten passen en meten en hopen dat deze nieuwe techniek ook op mijn 'geval' past.
Waarom al deze moeite zou je misschien denken? het draagcomfort.
De huidige lens is vergelijkbaar met een gewone harde contactlens. Er komt regelmatig een vuiltje onder en dat is pijnlijk. Omdat de lens als een soort hoedje over het transplantaat gaat, zit deze losser dan een gewone lens en ik heb daardoor last van 'verliesmomentjes'
Soms plopt de lens er echt uit, soms net niet, maar dan zit er snel vuil achter.
Een scleralens zit niet op het hoornvlies maar op het oogwit, daardoor raakt de lens het hoornvlies niet en heb je niet het gevoel dat je een lens draagt.
*Hoe weet jij dat nou...? je hebt niet eens zo'n lens!
Klopt. maar de eerste keer dat we op zoek gingen naar een geschikte lens begonnen we met een scleralens. Dat voelde toen al goed, maar dat gekke kleppie zat/zit in de weg. [ongeschikt]
Dus... de komende dagen gaan we lekker in de herbeleving en wachten we op 1 mei 2015, dan gaan we passen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten