Maandag 11 november 2019

Zondag 10 november is een zonnige dag.
Er is veel licht in de badkamer en ik was m'n ziel en zaligheid.
Niets aan de hand, totdat ik ineens iets zwarts in mijn linker oog zie.
Ik veeg maar het gaat niet weg. Ik voel het ook niet. Het zit dus van binnen in mijn oog.
Raar..
Ik draai m'n ogen en zie dat het zwarte meebeweegt met een soort vertraging.

Het lijkt wel een soort zwarte vitrage dat danst in de wind.
Of zo'n screensaver, je kent het vast wel.

Ondank het een soort van 'mooi' is, schrik ik wel. Het schouwspel speelt zich namelijk af in mijn linker oog.
Mijn goede oog! tot nu toe.

Ik schud m'n hoofd en draai snel met m'n ogen en merk dat het gordijn uit elkaar valt.
De zwarte strepen vliegen alle nu kanten op en worden stipjes in het hele gezichtsveld.
Het lijkt wel zo'n glazen sneeuwbol met het verschil dat de vlokjes niet naar beneden gaan, maar aan de binnenkant van de bol blijven hangen.

Ik moet ook denken aan een roompudding met vanille.
Dat zit ook vol met zwarte puntjes als je er goed naar kijkt.

De uren die volgen laten de stipjes minder zwart worden en alles lijk op te lossen.
Maar als ik naar de blauwe zonnige lucht kijk, zie ik miljoenen stipjes drijven in m'n oog.

Later die middag ben ik bij een kennis op bezoek en praat ik er over.
Niet veel later komt er weer een zwart gordijn in m'n oog.
Deze keer minder intens, en meer naar links zodat ik het moeilijker kan zien, maar nu maak ik me toch echt zorgen.

Eenmaal thuis aangekomen besluit ik het UMC Utrecht te bellen voor advies.
Zondag... duh... niemand daar. Wel de optie om teruggebeld te worden vanaf 8:00 de volgende dag.

Dat terugbellen werkt prima en ik was al onderweg naar Utrecht want de ervaring leert dat ze mij dan toch willen zien.

Ondanks de drukte bij het spoedspreekuur word ik al snel geroepen voor een eerste intake.
Ik doe mijn verhaal en oogdruk wordt gemeten. 12 .. prima.

Ik mag door naar de volgende stap. Een scan van het oog, diep van binnen.
Ook daar is het druk, maar nu heb ik minder geluk. Ik mag wachten.

Na de scan weer terug naar de eerste afdeling waar een andere oogarts mijn oog bekijkt.
Spleetlamp, lens er bij, lens OP mijn oog, alles wordt uit de kast gehaald om te bekijken waar het gordijn vandaan kwam.

Toen de arts vroeg of ik ook lichtflitsjes heb gezien zei ik ja. Want als ik m'n ogen snel ronddraai, zie ik soms kort licht, ook als het donker is.
Ze gaat verder kijken en haalt de hoofd-oogarts er bij.

Ze vermoeden een vroeg stadium van het loslaten van het netvlies.
OF het loslaten van het glasachtig lichaam (het sap dat in je oog zit) Dat vocht zit in een soort zakje en dat kan los raken.

Ze zien dat het vocht zeer troebel is en zien veel rond dwarrelen. Dat 'spul' komt tussen het brandpunt waardoor ik dan minder goed zie.

En omdat ik maar met 1 oog zie, is dat best zorgelijk.

Ze vermoeden dus iets, maar ze zien nog niets dat hun vermoeden bevestigt.
Ook de diepte scan was in orde.
Toch houden ze het in de gaten.
De hoop is nu,  dat de vertroebeling de komende dagen afneemt.
Bij mensen waar, om welke reden dan ook, het glasachtig lichaam troebel wordt, komt dit meestal weer goed. (of beter)

2 december mag ik weer terug voor controle tenzij ik merk dat het beeld verslechtert of ik andere problemen merk.

Dus... wat ben ik nu wijzer?
Er is iets niet goed, ze weten niet wat, ze vermoeden iets, maar er is geen aanknoping.
Ik zie heel veel 'rommel' in mijn oog drijven dat van links en naar rechts schiet en behoorlijk in de weg zit.

Ik houd het in de gaten en en zal mijn blog weer bijwerken als dat nodig is.

Maandag 25 februari 2019

11 februari was de laatste controle in het ziekenhuis.

In die voorafgaande week had ik een gezichtsveld onderzoek gehad en de uitkomst werd tevens 11 februari besproken.

Test was bijna goed maar ik had 3 missers op 1 rechte lijn en dat zou zeggen dat de oogzenuw achteruit gaat.

Omdat het een momentopname is, wordt deze test over 3 maanden herhaald. 

Ondanks verder alles in orde leek werden er toch foto’s gemaakt ter beoordeling voor dokter Ten Dam. Ze had immers eerder al stukjes epoxylijm verwijderd en omdat het eens per week of twee weken erg rood is, werd de mening gevraagd van mevrouw Ten Dam.

Nadat de arts de foto’s van mijn oog had bekeken, had ze toch graag dat ik naar Utrecht kwam om het van dichtbij te bekijken. 

Dat was dus vandaag!

Ik was in de ‘administratie agenda’ gezet van oogarts Scheerlinck, zodat er geen andere patiënten “in de weg” zouden zitten. Dat werkte prima! Ik was snel aan de beurt en dokter Ten Dam keek snel naar het oog.

Het komt wéér naar buiten zei ze. “Ik moet dit open maken, ik twijfel alleen of ik dat hier in de behandelkamer doe, of in een OK”

De OK zou een nieuwe dagopname betekenen en best wel een ding.

In de behandelkamer is het kleinschaliger en sneller klaar. 

Ze besloot voor het laatste. 

Ik kreeg verdovende druppels toegediend en mocht meelopen naar de behandelkamer.

Nog een paar druppels verdoving er bij en stil blijven liggen.

Vanuit het niets stonden er ineens 4 dames om mij heen met groene kapjes en maakte zich gereed voor de ingreep. 

Ik kreeg weer een oogklem in en moest strak naar 1 punt blijven kijken. De microscoop-arm kwam boven m’n oog en ze begon.

Andere artsen kwamen door een spiekbuisje even meekijken en zagen het euvel. 

"Kijk maar even naar boven"

"Kijk maar weer naar beneden"

Ze deed haar ding en haalde er weer brokjes lijm uit.

Tijdens de ingreep bespraken we samen de hele historie sinds juli 2018.

Ik vertelde het waarom, en hoe lang ik al bezig was met dit oog, en toevallig ook over de hechtingen die steeds maar niet willen oplossen.

En dat laatste liet ineens ogen open gaan! (woordgrapje)

Want.. het blijkt inderdaad dat oplosbare hechtingen bij mij niet oplossen. (lees eerdere blogs)

Ze zijn er in Rotterdam uitgehaald maar later ook in Utrecht. Ze lossen niet op!

De epoxylijm die de arts in Rotterdam gebruikt heeft, zou ook oplosbaar moeten zijn begreep ik vandaag!

Bij mij is de lijm niet opgelost maar gaan kristalliseren, hard geworden, en naar buiten gewerkt door mijn oog.

Ik heb dus geen ‘oplossend vermogen’

Hoe dan ook, de rommel is nu weer uit mijn oog.

1 oplosbare hechting is geplaatst en morgen terug naar het ziekenhuis voor controle van de ingreep. Ben benieuwd of deze hechting oplost! (ik denk het dus niet)

De hechting en buitenlicht is pijnlijk maar te doen. 

Ik heb al veel meegemaakt met dat oog en weet hoe pijnlijk alles kan zijn. Dit is te doen.

Morgen weer een afspraak bij oogarts Scheerlinck in haar 'administratie agenda'