Dinsdag 6 april 2021

Spontaan idee krijgt (hopelijk) goede uitwerking.

Hoe dan?

Mijn linker 'goede' oog is al even niet zo goed meer.

Mijn rechter oog heeft sinds juli 2018 geen scleralens meer gedragen en doet al die tijd niet meer mee.

Dilemma is simpel.

Laat ik links opereren met een kleine kans dat dit mis gaat? 

of niet opereren en laat ik het zo.

Niet ideaal, zeer vermoeiend en grote invloed op mijn dagelijks leven.

De artsen zijn zeer terughoudend met een ingreep, maar ze zien ook mijn last en wens om er toch iets aan te laten doen.

Stel dat de operatie links mis gaat, dan moet men toch weer aan de gang om rechts een lens te gaan bedenken. Maar mijn angst en herinnering aan de 4 operaties op mijn rechter oog in 2018, dat precies op de plek van de lens gebeurde, zitten nog goed in mijn geheugen. Daarom wilde ik die lens ook niet meer.

Ook de maximale draagtijd van 10 uur was bepalend. Nooit kon je 's avonds ergens heen alleen.

(dat kan nu nog steeds niet maar dat heeft niets met mijn ogen te maken)😅

Maanden zijn nu voorbij gegaan en eind april staat een 2e second opinion gepland bij een andere oogarts in UMC Utrecht.

Totdat een dierbare een spontaan idee krijgt, waar ik zelf nog niet aan gedacht.

"Je bent nu 2.5 jaar verder, misschien bestaan er inmiddels lenzen die nu wel goed passen?"

Dat is een heel goed idee! De technieken van scleralenzen zijn altijd in ontwikkeling. Mijn vorige lens was daar al een voorbeeld van.

Dus Henny Otten per mail laten weten hoe de status nu is, zeker met m'n linker oog, en een afspraak werd gemaakt want hij zag wel een oplossing met een nieuwe lens techniek.

Een kwadrant specifieke scleralens!

Dat klinkt prachtig maar wat is het.

Het lijkt op een 'gewone' scleralens maar op 1 punt zit er een soort opstaand randje die precies over de plek waar het buisje mijn oog in gaat.

Normale lens

Lens met randje

Op mijn tekening lijkt het net alsof er een hap uit is, maar het je moet het zien als een soort petje.
Het gaat het een beetje omhoog.

                                                     Let op het verschil rechts

Na 2.5 jaar is het oog heel goed hersteld waardoor en nu veel meer ruime is voor een lens. Het weefsel is harder en eigenlijk een veel betere uitgangspositie als bij de eerste lens. Dit zal het draagcomfort ook goed doen en de verwachting is dat ik de lens een hele dag kan dragen.

Dus het lijkt er bijna op dat de operaties in 2018 gewoon nodig waren om, na bijna 3 jaar, een betere lens te kunnen dragen. 

Ik kreeg een pas-lens op met contrastvloeistof en daarmee is in detail bepaald hoe de lens er uit moet komen zien. Precisiewerk dus!

Het kost even tijd maar dan lijkt er dan toch een lens te komen.

Waarom maakt mij dit blij?

Als ik rechts weer kan kijken, valt het probleem in linkeroog veel minder op, en zit het niet zo in de weg.

Dus weer stereo kijken in plaats van mono (met een half oog)

En belangrijker, geen operatie!

Opmerkelijk is wel dat de oogartsen zelf niet met dit idee kwamen!

Die hebben toch ook al kunnen zien dat alles er erg goed uitziet, en ik heb er in die 2.5 jaar toch al best veel gezien!

Maar goed, alles heeft zo z'n reden dus niet te lang over nadenken, maar ik ga het eind april wel zeggen.

Nu wachten tot de eerste lens geleverd gaat worden en of alle wensen inderdaad in de lens is gekomen. De ervaring leert dat het meestal niet in 1x goed is, maar ik heb goede hoop om deze zomer weer een nieuwe fase in te gaan.

Best een beetje blij.

 

Woensdag 20 januari 2021

En weer een half jaar verder...

We leven nog steeds in een rare tijd waarbij Covid-19 en eiwitvlokken nog steeds voor behoorlijk wat overlast zorgen.
Vandaag weer onderzoeken in het UMC Utrecht.

Deze keer op beide ogen.

Gezichtsveld onderzoek, Laserscan van netvlies, oogdruk, oogzenuw controle, leestest. Het hele pakket.

De laserscan moest op linker oog 3x over omdat de eiwitvlokken te veel in de weg zaten, maar is toch gelukt nadat ik m'n hoofd hard heen en weer had geschud.

Eigenlijk zijn beide ogen gezond. Oogdruk,  hoornvlies, het is allemaal prima in orde. Het is alleen balen dat ik met beide niet goed kan zien.

Rechts door de hoornvliestransplantatie, en het missen van de scleralens.

Links door de vlokken die in de weg zitten.

De vlokken zijn dus nu ook meetbaar in de testen. De scan van netvlies heeft last om door de vlokken te scannen. Bij het gezichtsveldonderzoek mis ik sommige lichtpuntjes. En bij de leestest zie ik sommige letters eerst niet, en even later weer scherp. De leestest komt uiteindelijk uit op 1.5 dus weer meer dan 100%

En dat maakt de kwaal, en de oplossing ervan, uitermate ingewikkeld.

Bij elke beweging veranderd het zicht. Gezichten vallen deels weg, beeldscherm teksten vallen deels weg, veel valt weg, de hele dag door. Ik word er soms stapelgek van, en doodmoe.

De arts merkt aan mijn verhalen dat ik meer wens heb voor een operatie, maar ze blijven terughoudend met een ingreep. De risico's zoals in eerder blog benoemd blijven bestaan. De leestest scoort meer dan 100% dus komen we in hetzelfde dilemma. Het speelveld van 100% zicht of 0% is te groot.

Als ik 50 of 60% had gescoord, zou de beslissing makkelijker zijn voor de oogartsen.

Het gewenningsproces is onderhand klaar. Het wisselende beeld van scherp naar wazig, en dat een paar keer per minuut, is verder niet aan te wennen. Als het constant slechter is, kan je daar beter aan wennen, dan in dit geval. Mijn rechteroog doet sinds 2018 niet meer mee, daar kan je aan wennen.
Vergelijk het met een lamp. Als een lamp steeds iets veranderd van lichtsterkte, kan je daar beter aan wennen dan als de lamp steeds aan of uit gaat.
Als de ingreep zonder complicaties verloopt, heb ik gewoon constant goed beeld en betere kwaliteit van leven. Dus ik ben eigenlijk wel zo ver dat ik de ingreep aandurf. Zeker als ik kijk wat er allemaal met m'n rechteroog is gebeurd. Ik ben wel toe aan een normaal goed zicht want er is zoveel moois te zien!

Maar hoe nu verder... 
Deze oogarts gaat met 2 andere oogartsen in gesprek. De testresultaten, en hoe ze tot stand zijn gekomen, spreken voor zich. De vlokken hebben daarbij een rol gespeeld. En mijn dagelijkse beperking waar ik tegen aanloop, zal allemaal meewegen tot een besluit van deze 3 artsen.
Ik moet dus nog even wachten tot hun overleg en advies klaar is, dan mag ik weer terug naar Utrecht om hun oordeel aan te horen.

Donderdag 21-1 belde de oogarts om aan te geven dat ze inmiddels overleg heeft gehad met de andere 2 artsen, ik word over maximaal 3 maanden opgeroepen bij een van de 3 omdat ze goed begrijpen dat mijn dagelijks leven steeds lastiger wordt. Het is nu afhankelijk van de agenda van deze oogarts, dus de vervolg afspraak kan misschien op korte termijn, maar zeker binnen 3 maanden.

Ik wacht maar weer af.

Vrijdag 12 juni 2020

Vandaag is het weer zo ver. Weer een aantal maanden verder en de oogpoli draait weer 'normale' diensten, in aangepaste vorm.

Door de corona maatregelen is het erg stil op de afdeling. Geen drukte met rondlopende oogartsen, geen volle banken met patiënten, alles is rustig.

Hierdoor zal de standaard uitloop van 45 min er deze keer misschien niet zijn??

Dat blijkt inderdaad zo te zijn!

Alles is redelijk strak gepland en zijn de wachttijden inderdaad bijna weg.

Eerste onderzoek is weer als standaard, hoe gaat het, leestest en druppels om de pupil te vergroten.

Lezen gaat weer bijzonder goed. zonder moeite naar 100% score.

Als de vertroebelingen niet in de weg zitten, doet het oog het prima!

Dan door naar de scanner.

Hier was het wel druk in de wachtkamer, maar iedereen netjes op afstand en gelukkig zijn er meerdere deuren die open gaan waardoor ik toch weer snel aan de beurt ben.

Scan wordt 2x gemaakt en dan weer door naar Dokter Ho.

Ze vraagt direct hoeveel last ik heb van de vertroebelingen.

Ik heb er last van, maar ze zitten gelukkig niet altijd in de weg.

Dat maakt het ook lastig, want meestal zie ik goed, maar soms dus absoluut niet.

Als voorbeeld vertel ik mijn verhaal van de voetganger.

Ik zit in de auto en sta stil bij een verkeerslicht, een voetganger aan de overkant steekt over van links naar recht, halverwege verdwijnt de voetganger uit mijn beeld en komt daar weer terug.

Alsof Hans Klok in de auto zit.

Maar als ik m'n hoofd even schud, dan drijft de zooi weer door en zie ik het weer.

En bewegen van hoofd en ogen doe iedereen ongemerkt best vaak, alleen schiet er bij mij van alles rond in beeld.

Ze bekijkt alles opnieuw en ziet de vertroebeling goed zitten.

En dan de vraag: hoe graag wilt u geopereerd worden?

Nou... daarvoor ben ik hier om dat helder te krijgen.

Ik heb er last van, een operatie haalt die last 100% weg maar er zijn risico's.

Er kan een infectie bij komen. De kans is klein, maar het kan. 

Ik vertel mijn verhaal van 2018. 4x een operatie gehad omdat er iets open was. Het buisje lag bloot en pas na 4 ingrepen was dat weer rustig. Ik heb dus al 5x risico gelopen op een infectie en die heb ik niet gehad.

Dokter Ho ging er niet in mee. Dat is een verkeerde beredenering. Het ene geval is het andere niet, en het neemt het risico niet weg. Het blijft een risico.

Uw lens is nog mooi helder. Na een operatie krijgt u staar, binnen 2-3 jaar. En ook nog kans op een netvliesloslating.

Kortom, te veel risico om een relatief gezond oog te opereren.

Ze maakt gevallen mee waarbij de vertroebelingen zo ernstig zijn dat de patiënt niet eens een goede lees test kan maken.

Eigenlijk komt het er op neer dat mijn oog te goed is voor een operatie en ze adviseert geen operatie te ondergaan.

Ik vroeg later, kan het nog een keer voor komen? Dat er weer een ander stukje van het oogvochtzakje los gaat en nog meer vertroebelingen geeft?

Dat is niet mogelijk zei ze. Het is al los, en het kan niet losser. 

Dat gaf eigenlijk een goed gevoel. Erger dan dit kan het niet worden.

Dus besloot ik definitief om niet te laten opereren. 

Mocht de vertroebeling meer in de weg gaan zitten zodat ik minder ga zien, dan mag ik terug komen, anders roept ze mij over 1 jaar pas terug om het opnieuw te laten onderzoeken.

Ze zal dan door een andere arts laten doen om het gevoel weg te nemen dat het een eenzijdige mening is.

Dus ondanks de last is er toch een last weggevallen.

We gaan niet opereren, ik ga er verder aan wennen en hoop dat de wintertijd nog lang duurt zodat ik lang kan wennen aan mijn zicht. Want donker en grijs en regen is geen favoriet voor mij.

 

Vrijdag 28 februari 2020

Vrijdag 28 februari 2020

Deze vrijdagmiddag kom ik vroeg in de middag aan op de oogpoli.

Normaal zou ik mij melden bij balie D maar bij de hoofdafdeling stond een bordje dat alle poli's naar de hoofdpoli zijn verplaatst. Heeft vast te maken met de vakantie.

En gezien de carnaval en overige rust in Nederland (op een biervirus na) was het hier ook vakantie!

Dat scheelt weer met wachten...

Fout.... m'n kaart mocht bij kamer 22 in de bak.

En het was druk!!... en opvallend veel rollators, ik ben overduidelijk de jongste patiënt vanmiddag.

Blijkbaar hadden veel mensen vandaag een afspraak bij de oogartsen.

Na 45 minuten wachten werd mijn naam geroepen en mocht ik kamer 22 in.

De oogdruk werd met een pufje gemeten en een leestest werd afgenomen.

En er werd gevraagd hoe het gaat.

Nou.... eigenlijk gaat het goed! Het begint goed te wennen en ik durf meer te ondernemen.

De kwaal is er nog steeds, maar ik kan er steeds beter mee leven.

De leestest gaat deze keer minder goed.... maar ja, ik zat hiervoor ook 45 min geconcentreerd naar m'n iPhone te kijken voor Wordfeud, ToonBlast en Facebook ... je moet toch wat doen in een wachtkamer.

Ik haal 100% zicht, dat wel, maar ik moest er meer moeite voor doen dan de vorige keer.

Toen ging het vrij makkelijk en zag ik 150% zonder problemen.

Maar, goed is goed. 100% is geweldig als je er over nadenkt.

Ik krijg 2 druppels in het oog om de pupil wijd te maken, hiermee kan doktor Ho straks beter IN het oog kijken.

Mijn ervaringen worden genoteerd en ik mag naar kamer F, de kamer waar ik eerder ben geweest voor een dieptescan in het oog.

Hier was het ook redelijk druk in de wachtkamer, maar ik werd direct naar binnen geroepen.

De andere (weer veel ouderen) patiënten kwamen blijkbaar voor iets anders.

Er werden twee scans gemaakt van het netvlies.

Je kijkt dan geconcentreerd naar een groen kruis dat in beeld komt, en rood laserlicht scant het oog.

Piep! klaar.

Terug naar de vorige afdeling, de kaart mag in de bak bij kamer 24, de kamer van doktor Ho.

Na het nodige iPhone gebruik werd mijn naam geroepen.

"Doktor Ho" -  "Guus Klijmij"

Ik steek mijn hand uit... De doktor zegt: "sorry, ik geef geen handen" 

prima! sorry.. geen probleem, en ik ga zitten.

Ze had mijn dossier inmiddels gelezen en wilde het oog graag zien.

Ze is koel en zakelijk. "kijkt u naar links, naar recht enz enz"

Ze ziet van alles...

In een vorig blog vertelde ik dat er geen oorzaak werd gevonden van de ervaringen van november 2019, maar doktor Ho zegt, "U heeft een glasvocht-loslating" ze kon dat duidelijk zien.

(het oogvocht zit in een zakje, en dat zakje zit vast aan het netvlies. Het zakje én het netvlies zijn onderdelen van het oog dat los kan raken, zeker bij hogere leeftijden)

Ik vertelde doktor Ho dat de andere artsen de vorige keer niets konden zien dat los zou zijn.

Doktor Ho vertelde dat ik toen voorsegment oogartsen heb gezien, deze artsen weten alles van het hoornvlies enz. maar hebben minder verstand van de achterkant van het oog. Elke oogarts heeft zijn/haar eigen specialisme.

Doktor Ho kon duidelijk zien dat het glasvochtzakje op 1 punt los is, en dát was wat ik had gezien in november.

Ik was enigszins blij met het feit dat er toch een oorzaak is!
Ik wist niet beter of er was geen oorzaak, alleen de symptomen van een netvliesloslating.

Dat is nu duidelijk, er is een oorzaak en een gevolg. Geen netvlies, maar glasvochtzakje dat los is gegaan.

Als reactie op de loslating (en de bloeding met de zwarte streepjes) heb ik 3 floaters in beeld.

Deze 3 floaters zijn goed te zien door doktor Ho. Ze zijn redelijk fors en zitten inderdaad in het gezichtsveld.

Doktor Ho begrijpt waarom ik bij haar ben, mijn klachten zijn dus gegrond. 

Maar goed... hoe gaan we het oplossen.

Doktor Ho vertelde dat de ingreep op zich zonder complicaties kan worden uitgevoerd.

Maar.... er zijn risico's ná de operatie.

Er is kans dat er een bacterie bij komt. 1 op de 2000 gevallen overkomt dat.
Doktor Ho heeft dit 1x meegemaakt in haar carrière bij UMC Utrecht.
Dit risico had ik overigens ook toen ik in 2018 te maken kreeg met de herstel operaties van het buisje, (lees eerdere blogs) 

1 op de 20 patiënten krijgen te maken met een netvliesloslating.

100% van de patiënten krijgt te maken met staar. Dat is dus een gegeven.

Alle deze risico's zijn te behandelen, maar als er inderdaad een bacterie het oog in komt, en het gaat fout, dan kan dit 100% blindheid veroorzaken.

De kans dat het lukt en dat de vervelende floaters 100% weg zijn is dus best groot.
De kans dat het 100% mis gaat is dus klein.

Doktor Ho gaat verder net haar verhaal.
Uw loslating vindt plaats in november 2019 en volgens protocol komt u pas in aanmerking voor een operatie als er 6 maanden verstreken zijn.

Op dit moment zijn dat er 3. Ik ben op de helft dus.

Met andere woorden, ik moet nog 3 maanden wachten op een vervolg.

Ik ga even terug naar 3 maanden geleden.
Toen raakte ik licht in paniek omdat ik regelmatig bepaalde stukken niet meer zag.
Een auto in een spiegel, een persoon op straat, een gezicht, een helikopter in de lucht, beelden op een computerscherm,    ... ik zag ze soms gewoon niet, Nog steeds heb ik dat.

Dat gaf toen angst, nu niet meer, gezien de gewenning.

De gewenning en mijn ervaring geeft mij op dit moment genoeg kracht om voor 80% te werken.

Ik durf de auto in te stappen. Ook als het donker is.

Met regen wordt het al een uitdaging, maar ik ga. Juist om die ervaring op te doen en toe te passen.

Het is vermoeiend, dat wel, ik ben in de avond soms echt 'kapot' 

Maar vroeg naar bed geeft weer energie voor de volgende dag.

En zo ga ik van dag naar dag.

De ene dag beter dan de andere. Maar elke twee weken kom ik er achter dat ik groei.

Het gaat echt beter! ik durf meer. En dat terwijl de floaters met z'n drieën heerlijk in de weg zitten.

Ik heb nog 3 maanden om te besluiten wat te doen.

Over 3 maanden zie ik doktor Ho weer en bekijkt ze mijn oog weer.

Wat ze dan gaat zien, en horen over mijn ervaringen, zal haar en mij een besluit laten nemen of er een operatie gaat plaatsvinden of niet.

We nemen afscheid en ze geeft een hand.
Ik vraag op mijn 'Guus' manier..."hè .. nu wel een hand?"
Ze lacht en ik vertrek.

Voor de geïnteresseerde:

https://www.oogartsen.nl/oogartsen/glasvocht_netvlies/retina_afwijkingen_ogen/troebelingen_witte_vlokken/

https://www.oogartsen.nl/oogartsen/glasvocht_netvlies/operatie_vitrectomie_retina/

21-01-2020 Groot dilemma

Vandaag 21 januari 2020 mocht ik weer naar UMC Utrecht voor meerdere 'lopende zaken'.
M'n goede vriend Jan was zo aardig om (weer) als taxi te fungeren.

Belangrijkste punt van deze afspraak was officieel het gezichtsveldonderzoek.
Ik had immers bij twee voorgaande edities 2x een identieke min-score waarbij het leek dat er een hele streep met 3 punten niet door mij werd gezien.
Mogelijk wijst dit naar oogzenuw problemen.

Deze test is vandaag dus voor de derde keer herhaald en vandaag ging dat stukken beter!
Ik scoorde nu slechts op 1 punt iets minder en niet eens zo 'erg' als de voorgaande twee keren.
Met andere woorden, de afgelopen 2 tests, waren toch een moment-opname, deze was prima!

Achteraf denk ik: De edities daarvoor werden allemaal met een scleralens in m'n oog gedaan, en deze 2 (3 dus) testen zonder scleralens maar met een voorzetglas. Het vergelijkingsmateriaal was dus met perfect zicht, of amper zicht.... Best wel een verschil.
Hoe dan ook, de artsen (en ik) zijn zeer tevreden met deze uitslag. Over 6 maanden gaan we deze test nogmaals herhalen. Ze blijven het in de gaten houden.

Omdat ik nu 10 jaar na de grote operaties ben, is er aanstaande vrijdag een grote controle gepland voor mijn geopereerde oog. Er wordt dan weer gekeken naar de dikte van het hoornvlies, het aantal endotheel cellen en andere zaken. Deze onderzoeken worden eens per 'zoveel' jaar gedaan. En 10 jaar is weer zo'n mijlpaal jaar. Lees eventueel eerdere blogs om het verloop hiervan terug te lezen.

Verder is de oogdruk gemeten van beide ogen. 10 rechts en 14 links.
Vroeger zou ik zeggen: "mijn slechte oog 10 en mijn goede oog 14"

Maar ik heb helaas aan 2 ogen nu een probleem.
Zoals in mijn vorige blog te lezen is, kreeg in in november gekke zwarte strepen in mijn oog.
Dit duidt meestal op een bloeding met als gevolg een netvlies loslating.
Echter was er met een scan en een loep niets te zien. Wel de symptomen, maar geen oorzaak.
Alles zit vast en netjes op z'n plek. Ook vandaag is dat weer gebleken.

In het oog zien ze de bijhorende vertroebeling goed zitten en men begrijpt dat ik daar last van heb.
Als ik m'n hoofd heel stil houd, en ik doe de leestest, dan kom ik bijna tot 200% zicht. Ik had bijna alle letters goed van de kleinste letters op het scherm.
De mensen van Ace&Tate hebben dus een goede bril aangemeten!!! Ik had zonder problemen vandaag 150% gelezen. Daar ben ik blij mee.

Aan de andere kant, als de vlokken in de weg gaan zitten, zie ik amper iets. Ik vertelde dat ik van mensen op straat soms het gezicht niet zie. Stukken van auto's vallen compleet weg, net als verkeersborden.
Ik heb lang angst gehad om buiten te zijn. Na een aantal weken wil je er toch uit en met de rustige kerstdagen heb ik toch de auto gepakt om voorzichtig in de wijk te gaan rijden.
Dat gaf een ongelofelijk gevoel van vrijheid en blijdschap! ik ben weer mobiel.
Althans, als de zon schijnt en er goed licht en zicht is.
Dat wisselt helaas per dag.. De ene dag zitten de vlokken meer in de weg dan andere. Ik zie dan helemaal niet scherp. Een volgende dag word ik wakker en zie ik heel veel! ik ga dan doelloos op pad met de auto om het gevoel van rijden en vrijheid te ervaren.

Er is een oplossing voor het probleem.
Vitrectomie genoemd.
Hierbij wordt het oogvocht volledig uit de oogbol gezogen en weer gevuld met een helder kunststof vocht. Omdat alle troebelingen er dan uit zijn, kan ik dus voor 100% zien.
In mijn geval zelfs 150%.
Maar er zijn risico's aan deze ingreep. Er is een kleine kans dat er complicaties optreden waarbij het zicht voor 100% uit kan vallen. Blind aan 1 oog. Het andere oog heeft nog geen 10% zicht.
De arts van vandaag vertelde ook nog dat ze deze ingreep normaal gespoken niet uitvoeren bij mensen met 1 oog.

Dilemma dus...... Wat ga ik doen.
28 februari word ik terug verwacht bij de netvlies specialist van het UMC Utrecht.
Er bestaat een kans dat de vlokken dan verder zijn getrokken maar het kan ook zo zijn dat ze hardnekkig blijven zitten waar ze nu al weken zitten.

De arts zal mijn casus bekijken en samen zullen we moeten beslissen wat we dan gaan doen.
Hoe groot is de kans dat het mis kan gaan. Hoe groot is de kans dat het slaagt.
Ga ik gokken met 0% of 150% zicht aan 1 oog.

Ik weet het niet....  ik weet het niet....
Ik weet het echt niet.
Zoals het nu is, is het ook niks... maar het is niet altijd! ik heb ook goede dagen.

De tijd zal het leren.




Ik weet het nog steeds niet.

Ik ga vrijdag eten met Jan om hem te bedanken voor z'n taxihulp.
Misschien weet ik dan iets meer.

Wordt vervolgd.

Maandag 11 november 2019

Zondag 10 november is een zonnige dag.
Er is veel licht in de badkamer en ik was m'n ziel en zaligheid.
Niets aan de hand, totdat ik ineens iets zwarts in mijn linker oog zie.
Ik veeg maar het gaat niet weg. Ik voel het ook niet. Het zit dus van binnen in mijn oog.
Raar..
Ik draai m'n ogen en zie dat het zwarte meebeweegt met een soort vertraging.

Het lijkt wel een soort zwarte vitrage dat danst in de wind.
Of zo'n screensaver, je kent het vast wel.

Ondank het een soort van 'mooi' is, schrik ik wel. Het schouwspel speelt zich namelijk af in mijn linker oog.
Mijn goede oog! tot nu toe.

Ik schud m'n hoofd en draai snel met m'n ogen en merk dat het gordijn uit elkaar valt.
De zwarte strepen vliegen alle nu kanten op en worden stipjes in het hele gezichtsveld.
Het lijkt wel zo'n glazen sneeuwbol met het verschil dat de vlokjes niet naar beneden gaan, maar aan de binnenkant van de bol blijven hangen.

Ik moet ook denken aan een roompudding met vanille.
Dat zit ook vol met zwarte puntjes als je er goed naar kijkt.

De uren die volgen laten de stipjes minder zwart worden en alles lijk op te lossen.
Maar als ik naar de blauwe zonnige lucht kijk, zie ik miljoenen stipjes drijven in m'n oog.

Later die middag ben ik bij een kennis op bezoek en praat ik er over.
Niet veel later komt er weer een zwart gordijn in m'n oog.
Deze keer minder intens, en meer naar links zodat ik het moeilijker kan zien, maar nu maak ik me toch echt zorgen.

Eenmaal thuis aangekomen besluit ik het UMC Utrecht te bellen voor advies.
Zondag... duh... niemand daar. Wel de optie om teruggebeld te worden vanaf 8:00 de volgende dag.

Dat terugbellen werkt prima en ik was al onderweg naar Utrecht want de ervaring leert dat ze mij dan toch willen zien.

Ondanks de drukte bij het spoedspreekuur word ik al snel geroepen voor een eerste intake.
Ik doe mijn verhaal en oogdruk wordt gemeten. 12 .. prima.

Ik mag door naar de volgende stap. Een scan van het oog, diep van binnen.
Ook daar is het druk, maar nu heb ik minder geluk. Ik mag wachten.

Na de scan weer terug naar de eerste afdeling waar een andere oogarts mijn oog bekijkt.
Spleetlamp, lens er bij, lens OP mijn oog, alles wordt uit de kast gehaald om te bekijken waar het gordijn vandaan kwam.

Toen de arts vroeg of ik ook lichtflitsjes heb gezien zei ik ja. Want als ik m'n ogen snel ronddraai, zie ik soms kort licht, ook als het donker is.
Ze gaat verder kijken en haalt de hoofd-oogarts er bij.

Ze vermoeden een vroeg stadium van het loslaten van het netvlies.
OF het loslaten van het glasachtig lichaam (het sap dat in je oog zit) Dat vocht zit in een soort zakje en dat kan los raken.

Ze zien dat het vocht zeer troebel is en zien veel rond dwarrelen. Dat 'spul' komt tussen het brandpunt waardoor ik dan minder goed zie.

En omdat ik maar met 1 oog zie, is dat best zorgelijk.

Ze vermoeden dus iets, maar ze zien nog niets dat hun vermoeden bevestigt.
Ook de diepte scan was in orde.
Toch houden ze het in de gaten.
De hoop is nu,  dat de vertroebeling de komende dagen afneemt.
Bij mensen waar, om welke reden dan ook, het glasachtig lichaam troebel wordt, komt dit meestal weer goed. (of beter)

2 december mag ik weer terug voor controle tenzij ik merk dat het beeld verslechtert of ik andere problemen merk.

Dus... wat ben ik nu wijzer?
Er is iets niet goed, ze weten niet wat, ze vermoeden iets, maar er is geen aanknoping.
Ik zie heel veel 'rommel' in mijn oog drijven dat van links en naar rechts schiet en behoorlijk in de weg zit.

Ik houd het in de gaten en en zal mijn blog weer bijwerken als dat nodig is.

Maandag 25 februari 2019

11 februari was de laatste controle in het ziekenhuis.

In die voorafgaande week had ik een gezichtsveld onderzoek gehad en de uitkomst werd tevens 11 februari besproken.

Test was bijna goed maar ik had 3 missers op 1 rechte lijn en dat zou zeggen dat de oogzenuw achteruit gaat.

Omdat het een momentopname is, wordt deze test over 3 maanden herhaald. 

Ondanks verder alles in orde leek werden er toch foto’s gemaakt ter beoordeling voor dokter Ten Dam. Ze had immers eerder al stukjes epoxylijm verwijderd en omdat het eens per week of twee weken erg rood is, werd de mening gevraagd van mevrouw Ten Dam.

Nadat de arts de foto’s van mijn oog had bekeken, had ze toch graag dat ik naar Utrecht kwam om het van dichtbij te bekijken. 

Dat was dus vandaag!

Ik was in de ‘administratie agenda’ gezet van oogarts Scheerlinck, zodat er geen andere patiënten “in de weg” zouden zitten. Dat werkte prima! Ik was snel aan de beurt en dokter Ten Dam keek snel naar het oog.

Het komt wéér naar buiten zei ze. “Ik moet dit open maken, ik twijfel alleen of ik dat hier in de behandelkamer doe, of in een OK”

De OK zou een nieuwe dagopname betekenen en best wel een ding.

In de behandelkamer is het kleinschaliger en sneller klaar. 

Ze besloot voor het laatste. 

Ik kreeg verdovende druppels toegediend en mocht meelopen naar de behandelkamer.

Nog een paar druppels verdoving er bij en stil blijven liggen.

Vanuit het niets stonden er ineens 4 dames om mij heen met groene kapjes en maakte zich gereed voor de ingreep. 

Ik kreeg weer een oogklem in en moest strak naar 1 punt blijven kijken. De microscoop-arm kwam boven m’n oog en ze begon.

Andere artsen kwamen door een spiekbuisje even meekijken en zagen het euvel. 

"Kijk maar even naar boven"

"Kijk maar weer naar beneden"

Ze deed haar ding en haalde er weer brokjes lijm uit.

Tijdens de ingreep bespraken we samen de hele historie sinds juli 2018.

Ik vertelde het waarom, en hoe lang ik al bezig was met dit oog, en toevallig ook over de hechtingen die steeds maar niet willen oplossen.

En dat laatste liet ineens ogen open gaan! (woordgrapje)

Want.. het blijkt inderdaad dat oplosbare hechtingen bij mij niet oplossen. (lees eerdere blogs)

Ze zijn er in Rotterdam uitgehaald maar later ook in Utrecht. Ze lossen niet op!

De epoxylijm die de arts in Rotterdam gebruikt heeft, zou ook oplosbaar moeten zijn begreep ik vandaag!

Bij mij is de lijm niet opgelost maar gaan kristalliseren, hard geworden, en naar buiten gewerkt door mijn oog.

Ik heb dus geen ‘oplossend vermogen’

Hoe dan ook, de rommel is nu weer uit mijn oog.

1 oplosbare hechting is geplaatst en morgen terug naar het ziekenhuis voor controle van de ingreep. Ben benieuwd of deze hechting oplost! (ik denk het dus niet)

De hechting en buitenlicht is pijnlijk maar te doen. 

Ik heb al veel meegemaakt met dat oog en weet hoe pijnlijk alles kan zijn. Dit is te doen.

Morgen weer een afspraak bij oogarts Scheerlinck in haar 'administratie agenda'