1 jaar na eerste bezoek Carolus Ziekenhuis

Vandaag, 25 februari 2010, 1 jaar na de vliegramp, is het ook 1 jaar geleden dat ik de mist in m'n oog liet bekijken. 
In de andere blogs kan je lezen wat er verder zoals gebeurd is. Deze blog is om de status van nu duidelijk te maken. 

Na liters druppels van merk A en merk B en diverse pillen, is het redelijk. 
Mijn oogkas is goed gewend aan de dikke puist van de Ahmed Valve die op m'n oogbol zit. 
De spier van m'n ooglid heeft ook de meeste kracht weer terug dus hangt het allemaal niet zo suf naar beneden en zie ik er voor een vreemde, normaal uit. 
Het tranen is ook voorbij dus ben ik ook gewend aan de 15 hechtingen in het hoornvlies. 

En toch.... de ene dag voelt alles lekkerder dan de andere. Soms lijkt het alsof er iets in je oog zit, maar ja, even lekker wrijven mag niet. 

Warme droge lucht in winkels is niet fijn en ben ik graag weer buiten. 

En het laatste, voor mij het belangrijkste, is dat het zicht nog niet terug is. 
Leestestjes in het ziekenhuis komen tot 40% zichtvermogen en dat is te weinig om goed te kunnen zien. 
Het gaat wel beter, maar het is zeer wazig en streperig. 
Bijvoorbeeld gisteren op straat een bordje met P zie ik zo ongeveer 5 keer met 1 oog! En daarvan is er niet een scherp. 
Knap hè.. 
Wat ook knap is, is dat ik ondanks dat beeld, wel iets van diepte kan onderscheiden. 
Lopen op straat gaat prima. 
Fietsen gaat ook, mits het rustig gaat en niet te druk is. 
Autorijden is helaas nog uitgesloten. 

Maandag 1 maart heb ik weer controle en ga ik vragen wanneer ik weer mag autorijden. 
Het werk is vanaf 22 februari ook weer van start gegaan. 2x 45 min per dag. Niet veel, maar genoeg om de draad na 5 december 2009 weer op te pakken. 
Steeds een beetje meer...