Vrijdag 10 augustus 2018

Deze dag is weer een controledag in het Oogziekenhuis.

Vandaag weer een vroege afspraak om 8:20 maar gelukkig geen file door de vakantieperiode.

Terwijl dokter Nieuwendijk het oude strandhuis zoekt van Pascal & Geike, ben ik blij dat ik hier ben, bij dokter Lemij.
Hij neemt tijdens de vakantie van dokter Nieuwendijk een aantal patiënten van hem over.

Hij kijkt en zegt "Daar heeft hij wel even werk aan gehad"
Dat klopt, twee keer zelfs, maar het is allemaal gelukt. Het ziet er goed uit en de eerdere lekkages zijn verholpen. De kracht van de natuur heeft het gaatje in mijn oog hersteld!

De oogdruk wordt nog opgemeten en is 10 mmHg. Dat is best wel laag en dat zonder lek!

Omdat alle gaten nu dicht zijn, is er geen gevaar meer voor infectie en mag ik met de oogzalf stoppen. Ook de eerdere druppels tegen infecties hoeven niet meer gebruikt te worden.

Best zonde als je kijkt naar de dozen oogdruppels die ik onlangs mee kreeg van de apotheek.
Ik kreeg 2 tubes oogzalf mee, de eerste is nog niet voor de helft op, maar kan zo weg. De nieuwe tube dus ook. Eenmaal uitgegeven bij de apotheek, nemen ze niets meer terug, ook al zit de verpakking nog dicht.
Thuis gooi ik alle herhaalrecepten van deze medicijnen maar weg, maar ik bewaar de druppels en tube nog maar even.. je weet maar nooit en ze blijven nog wel even goed.

In verband met vakanties van betrokken personen is de vervolgafspraak op 11 september 2018 gemaakt.

De hechtingen blijven voorlopig nog in het oog zitten. De hechtdraden zijn uiterst dun en lang zodat ze, in de ogen van de arts, weinig last opleveren.
Ik vind ze best in de weg zitten want iedere keer als je kijkt, naar links, naar rechts (en dat doet een oog best veel!) voel ik dat en komt er een traan.
Ik houd het oog daarom maar gesloten, dat is nog het meest comfortabel en levert de minste tranen op.
Nu de oogleden minder dik zijn en de spieren weer wat meer kracht krijgen, lukt het me sinds vandaag om het oog te openen.
Het beeld is erg slecht te noemen. De eerste tijd is alles heel geel gekleurd en daarna erg wit en ontzettend helder. Alsof er een verkeerd ingesteld Instagram filter overheen is gezet.

Voor de operaties had ik een beeld dat ik gewend was. Het was jaren hetzelfde. Met de scleralens kon ik perfect zien met het oog, zonder de scleralens alleen contouren. Maar het waren wel contouren die ik gewend was.
Het scherptepunt lag op zo'n 9-10cm. Kleine letters lezen, of de pixels zien van een retinascherm van een iPhone was geen probleem. Het is opmerkelijk dat je hersenen met deze afwijking toch een diepte kan produceren. Water inschenken was geen probleem. Zowel met lens als zonder lens kon ik dat gewoon.

Dat is nu voorbij.
Ik heb geen scherptepunt meer. Het hele beeld is totaal verstoord en zie ik nog veel minder dan voorheen.
Daardoor zie ik nu helemaal geen diepte meer en dat is best lastig.
Het contrast met het linkeroog is nu veel groter dan voorheen en dat is vermoeiend.

Hoe het straks met de scleralens gaat, geen idee... voorlopig mag ik deze niet dragen.

Dus de komende tijd moet ik opnieuw gaan wennen aan het nieuwe beeld van mijn nieuwe oog.

Zaterdag 4 augustus 2018

Zaterdag, de dag na de operatie.

Net als vorige week mag ik m'n oog zelf schoonmaken voordat we op controle komen.

Het verband is lek nat. Dus ik haal het er af.
Geen bloed zoals vorige week, maar licht gelige nattigheid.
M'n oog traant. voortdurend. Niet zo snel als b.v. een infuusdruppel, maar het scheelt niet veel.

Ik krijg het schoon en het lukt ook om medicijnen te druppelen.
Met wat tissues in de hand gaan we weer naar Rotterdam.

Omdat het vorige week wat rommelig ging met wie er aan de beurt was, besloten we om er op tijd te zijn.
Dat lukte prima want de bewaking moest de deur voor ons openen. We waren de eerste :-)

We melden ons bij de balie en vandaag blijkt Kimberly dienst te hebben, dus direct herkenning.

We krijgen een post-it geeltje mee met een grote 1 erop. Misschien heeft ons commentaar vorige week iets opgeleverd?
We gaan even thee halen en dan de gang in naar dokter Bollemeijer.
De deur van de behandelkamer staat open en hij is er al!
We mogen direct naar binnen en laten de thee nog even buiten staan.

Hij kijkt... "Het is mooi gelukt" zegt hij, het slijmvlies is mooi naar voren getrokken en zit vast met zeer dunne nylon hechtingen.
Maar er is wel een gaatje in de limbus waaruit oogvocht lekt.
De reden van het vele tranen, maar ook de hechtingen leveren irritatie op.
Het ene gat is gedicht maar een ander gaatje is ontstaan.
Maar wederom geen paniek, dit is iets dat het oog zelf kan herstellen. De genezende kracht van de natuur moet zijn werk doen!! (quote)
Hij meet de oogdruk en komt op 11 uit. Dat is heel goed, maar wel gemeten met een gaatje er in.

De medicatie wordt weer aangepast. 1 druppel moet omgezet worden naar een zalf, dat werkt langer dan een druppel en is dus beter.

We hoeven pas vrijdag 10 augustus terug te komen voor de volgende controle.
Het tranen moet zo tegen woensdag wel minder zijn geworden.

(tijdens het schrijven van dit blog di 7-8 is het tranen al veel minder)

We gaan langzaam vooruit.

Oh nee, we gaan met gepast gaspedaal naar het Amphia Ziekenhuis Breda want daar blijkt de apotheek op zaterdag open te zijn.
Daarna naar huis en rusten.

Vrijdag 3 augustus 2018

De tweede grote dag is aangebroken.
7:00 twee crackers gegeten met jam en dan nuchter blijven.
Tussendoor water drinken mag wel, tot 2 uur voor de operatie.
We gaan rijden.
Auto ingeleverd bij de parkeerdienst want het kon wel eens een lange dag gaan worden.
13:15 was het afgesproken tijdstip maar we waren er iets eerder.

Opvallend rustig op de afdeling!
Waar er vorige week meerdere mensen in de wachtruimte zaten, waren wij nu de enige.
Oke, we waren er toen al om 11:30 dus ik dacht: 'het gros ligt vast al op de operatietafel'.

Niet veel later komt Kimberly ons halen want 'we mogen al'.
Standaardvragen van: geboorte datum?, gebruikt u bloedverdunners?, heeft u een allergie?
Ik krijg een glas water aangeboden met 2 tabletten paracetamol.

Een plakbandje met een pijltje erop wordt weer bij het rechteroog geplakt.
Niet dat het echt nodig is, want het oog is nog steeds dik en rood en je kunt zo zien dat dit oog hulp nodig heeft.

Nog even wachten in de wachtruimte en dan word ik geroepen. Het is zo ver.

Ik mag weer op een bed kruipen en afscheid nemen van Joan.

We rijden naar dezelfde deur als vorige week en na deze deur ga ik niet recht door maar naar rechts!
Daar is zo'n zelfde afdeling als vorige week, maar hier is het stil. Er ligt een oudere mijnheer te wachten op zijn operatie.
Verpleegster Wilma sluit mij aan met plakkertjes en zuurstof clip aan mijn vinger en een infuus in m'n arm deze keer. We praten tussendoor kort over mijn 'tweede keer'.
Bloeddrukband om m'n arm en klaar...  nu wachten.

De mijnheer naast mij kijkt mij aan en zegt ook een herstel operatie te ondergaan. Hij heeft mee geluisterd. Bij hem was het netvlies in november losgelaten en sinds vorige week weer.
Ik vertelde kort mijn verhaal en dat ik na 1 week al weer aan de beurt ben.
Even later werd mijnheer naar de OK gebracht, we wensen elkaar succes.

Ik lag nu alleen, met een opruimende Wilma om te aanschouwen. Ze werken hier netjes, nergens rommel of los liggende spullen. Wilma heeft het goed op orde. We praten over niets tot dat Karin binnen komt. De vrolijke verpleegster van vorige week. Ze herkent mij en we bespreken kort mijn verhaal. Ze was extra vrolijk omdat ze na vandaag vakantie heeft.

Dan is het mijn beurt. De anesthesist van gisteren heeft ook vandaag dienst en hij herkent mij nu wel en knikt vriendelijk.

We gaan naar OK2 en bijna het hele team van vorige week was ook vandaag paraat.
"Hé ik herken u!" dat werkt wel ontspannend.
Net als vorige week neemt de arts het woord, zegt wie hij is en wat hij gaat doen. Ik moet hardop zeggen: wie ik ben en wanneer ik geboren ben. Alles voor de statistieken.

Een vriendelijke dame houdt een kapje boven mijn gezicht en vertelt dat ze mij onder narcose gaan brengen. Merkt u al iets? ik word een beetje licht in m'n hoofd. "gaat u maar lekker slapen"
En dat deed ik.

Ik weet niets meer en wordt wakker op dezelfde plek als vorige week.
Karin staat bij m'n bed en vraagt hoe het gaat. Ik voel me prima, moe en sloom, en alles lijkt slowmotion, maar het gaat. Ik word steeds meer wakker.
Ik krijg weer een ijsje. Wat is dat lekker zeg!!
Niet veel later mag ik terug naar de afdeling.
Met halve slome kop wens ik Karin nog een fijne vakantie.
We rijden door de gang en ik zie Joan weer zitten. We worden weer geparkeerd in de grote zaal.
En daar moet ik nog even bijkomen. De verpleegster heeft gezegd dat de operatie geslaagd is.
Ik val soms nog wat weg maar doe m'n best om wakker te blijven.
Dat lukt. Ik krijg een glas water en een krentenbol en niet veel later mogen we naar huis.
Het is nu 18:00.
De parkeerdienst jongens zijn al naar huis dus we mogen zelf de auto ophalen.
Wat doet daglicht pijn aan de ogen! niet normaal.
Ik houd ze beide dicht en merk weinig van de terugreis.
Joan kent de weg al uit z'n hoofd en we komen weer veilig thuis.

Nu rust... ik ben nog suf en ga even op bed liggen.

Facebook en WhatsApp staan bol maar ik heb geen fut om te kijken of iets te doen.
Ik slaap en slaap en doe lekker rustig aan.
morgen weer een dag. een controle dag.

Donderdag 2 augustus 2018

Het is weer tijd om naar Rotterdam te gaan.
Wederom lekker rustig op de weg en we komen ruim voor 13:30 aan en melden ons bij balie 11 zoals dinsdag op de afspraken kaart werd gezet.

Dat bleek een foutje te zijn, dokter Nieuwendijk heeft dienst bij balie 12.
Dat bleek een kwestie te zijn van 180 graden draaien en we stonden bij balie 12.

Nog even wachten en een formulier invullen. Dit was het derde formulier dat ik in moest vullen maar het was echt nodig... Veel dezelfde vragen, allemaal. nee. nee. nee. nee. Alleen de vragen of ik eerder aan mijn oog ben geopereerd werd beantwoord met en ja.

We mogen naar binnen.
Arts kijkt, geen verbetering. Genezing vanzelf is op korte termijn niet mogelijk. Eventueel zou het vanzelf kunnen genezen maar de kans op infectie is zo groot, dat een ingreep op korte termijn echt nodig is.
Als een infectie door het gat het oog in gaat, is de kans dat heel het oog verloren gaat groot.
Dat risico wil ik niet nemen en zal weer een operatie ondergaan.

De arts adviseert deze keer om volledige narcose te nemen omdat het te kort geleden is op de vorige operatie en het zal een lange operatie zijn waarbij hij het hele slijmvlies gaat oprekken en naar voren gaat trekken en dat hechten aan het randje van het hoornvlies. (limbus)
Het is donderdag, en morgen (vrijdag) is de operatie dag al.
De agenda zit vol en er wordt links en rechts gebeld om te bepalen wie er af gaat vallen.
Mijn 'geval' gaat voor.
We schudden de handen en gaan door naar de POS, de pro-operatieve-screening. Alles moet met enige spoed geregeld worden zoals vorige week.

Alle afdelingen zijn inmiddels bekend terrein want we waren er nog niet zo lang geleden!
Bij het aanmelden bij balie 23 wordt er gezucht als ik zeg "Dokter Nieuwendijk moet mij morgen opereren". We hebben nét alle patiënten voor morgen gebeld en instructies gegeven.
"het is weer donderdag hoor" zegt iemand anders.
Ik doe alsof mijn neus bloedt en wacht netjes af. Alsof het mijn schuld is dat mijn oog kapot is..

We gaan mee met een aardige Rotterdamse tante en ze neemt alles weer door zoals de vorige keer. Bloeddruk hoeft niet opgenomen te worden want dat zal in een week niet veel veranderd zijn. Ik ben verder gezond en mag weer terug naar wachtkamer. Nog even een formele afspraak met de anesthesist van dienst.

We mogen naar binnen, dezelfde mijnheer als de vorige week. Hij lijkt mij niet te herkennen maar eenmaal in het dossier komt het toch bij hem boven.
Vorige keer was het lokale verdoving, waarom kies je nu voor volledige narcose?
Ik vertelde dat ik dat op advies van dokter Nieuwendijk had besloten.
Die reden vond de anesthesist maar discutabel, maar ik hield voet bij stuk. Ik vertrouw mijn arts volledig en als hij dat adviseert, ga ik er in mee.
Ik dacht, als het discutabel is, dan voer je die discussie maar met hem, niet met mij.

Alles is nu klaar voor vrijdag. Of er iemand af valt of ik er later wordt bijgeschoven, blijft een raadsel, maar dat is voor latere zorg.

Met een hoopvol maar licht gespannen gevoel gaan we terug naar Breda.

Dinsdag 31 juli 2018

We mogen weer naar Rotterdam. Controle. 8:20

We komen op tijd bij balie 17 en zien daar weer mensen zitten die we op eerdere dagen ook hebben gezien. Dat schept een band.
Toeval?.... we hebben allemaal een afspraak om 8:20.

Net voor 8:30 is het een komen en gaan van witte jassen. Het lijkt er op dat 8:30 de werkdag begint.
We mogen als eerste naar binnen bij dokter Nieuwendijk. Hij bekijkt het oog en de situatie is niet verbeterd.
Het gat in het slijmvlies is er nog steeds.
Het propje dat met een soort lijm was vastgezet steekt te ver uit waardoor genezing eigenlijk niet mogelijk is.
Er wordt besloten om donderdag 2 augustus nogmaals te kijken of het verbeterd, zo niet, is waarschijnlijk een tweede operatie nodig.

De afspraak wordt gemaakt en we gaan op tijd weer terug naar Breda, nog voor dat het betaald parkeren ingaat.