Vrijdag 3 augustus 2018

De tweede grote dag is aangebroken.
7:00 twee crackers gegeten met jam en dan nuchter blijven.
Tussendoor water drinken mag wel, tot 2 uur voor de operatie.
We gaan rijden.
Auto ingeleverd bij de parkeerdienst want het kon wel eens een lange dag gaan worden.
13:15 was het afgesproken tijdstip maar we waren er iets eerder.

Opvallend rustig op de afdeling!
Waar er vorige week meerdere mensen in de wachtruimte zaten, waren wij nu de enige.
Oke, we waren er toen al om 11:30 dus ik dacht: 'het gros ligt vast al op de operatietafel'.

Niet veel later komt Kimberly ons halen want 'we mogen al'.
Standaardvragen van: geboorte datum?, gebruikt u bloedverdunners?, heeft u een allergie?
Ik krijg een glas water aangeboden met 2 tabletten paracetamol.

Een plakbandje met een pijltje erop wordt weer bij het rechteroog geplakt.
Niet dat het echt nodig is, want het oog is nog steeds dik en rood en je kunt zo zien dat dit oog hulp nodig heeft.

Nog even wachten in de wachtruimte en dan word ik geroepen. Het is zo ver.

Ik mag weer op een bed kruipen en afscheid nemen van Joan.

We rijden naar dezelfde deur als vorige week en na deze deur ga ik niet recht door maar naar rechts!
Daar is zo'n zelfde afdeling als vorige week, maar hier is het stil. Er ligt een oudere mijnheer te wachten op zijn operatie.
Verpleegster Wilma sluit mij aan met plakkertjes en zuurstof clip aan mijn vinger en een infuus in m'n arm deze keer. We praten tussendoor kort over mijn 'tweede keer'.
Bloeddrukband om m'n arm en klaar...  nu wachten.

De mijnheer naast mij kijkt mij aan en zegt ook een herstel operatie te ondergaan. Hij heeft mee geluisterd. Bij hem was het netvlies in november losgelaten en sinds vorige week weer.
Ik vertelde kort mijn verhaal en dat ik na 1 week al weer aan de beurt ben.
Even later werd mijnheer naar de OK gebracht, we wensen elkaar succes.

Ik lag nu alleen, met een opruimende Wilma om te aanschouwen. Ze werken hier netjes, nergens rommel of los liggende spullen. Wilma heeft het goed op orde. We praten over niets tot dat Karin binnen komt. De vrolijke verpleegster van vorige week. Ze herkent mij en we bespreken kort mijn verhaal. Ze was extra vrolijk omdat ze na vandaag vakantie heeft.

Dan is het mijn beurt. De anesthesist van gisteren heeft ook vandaag dienst en hij herkent mij nu wel en knikt vriendelijk.

We gaan naar OK2 en bijna het hele team van vorige week was ook vandaag paraat.
"Hé ik herken u!" dat werkt wel ontspannend.
Net als vorige week neemt de arts het woord, zegt wie hij is en wat hij gaat doen. Ik moet hardop zeggen: wie ik ben en wanneer ik geboren ben. Alles voor de statistieken.

Een vriendelijke dame houdt een kapje boven mijn gezicht en vertelt dat ze mij onder narcose gaan brengen. Merkt u al iets? ik word een beetje licht in m'n hoofd. "gaat u maar lekker slapen"
En dat deed ik.

Ik weet niets meer en wordt wakker op dezelfde plek als vorige week.
Karin staat bij m'n bed en vraagt hoe het gaat. Ik voel me prima, moe en sloom, en alles lijkt slowmotion, maar het gaat. Ik word steeds meer wakker.
Ik krijg weer een ijsje. Wat is dat lekker zeg!!
Niet veel later mag ik terug naar de afdeling.
Met halve slome kop wens ik Karin nog een fijne vakantie.
We rijden door de gang en ik zie Joan weer zitten. We worden weer geparkeerd in de grote zaal.
En daar moet ik nog even bijkomen. De verpleegster heeft gezegd dat de operatie geslaagd is.
Ik val soms nog wat weg maar doe m'n best om wakker te blijven.
Dat lukt. Ik krijg een glas water en een krentenbol en niet veel later mogen we naar huis.
Het is nu 18:00.
De parkeerdienst jongens zijn al naar huis dus we mogen zelf de auto ophalen.
Wat doet daglicht pijn aan de ogen! niet normaal.
Ik houd ze beide dicht en merk weinig van de terugreis.
Joan kent de weg al uit z'n hoofd en we komen weer veilig thuis.

Nu rust... ik ben nog suf en ga even op bed liggen.

Facebook en WhatsApp staan bol maar ik heb geen fut om te kijken of iets te doen.
Ik slaap en slaap en doe lekker rustig aan.
morgen weer een dag. een controle dag.